ได้รับเกียรติ
ในช่วงต้นทศวรรษ 1960 ภาพเขียนรูปบุคคลหรือสัตว์ที่ดูผิดธรรมดาคือ ดวงตาโตและเศร้าเป็นที่นิยม บางคนอาจมองว่าภาพเหล่านี้ “ขาดคุณภาพ” หรือไร้รสนิยม แต่หลายคนกลับชอบ เมื่อสามีของจิตรกรโฆษณาผลงานของภรรยา ทั้งคู่ก็เริ่มมั่งคั่ง แต่ลายเซ็นของจิตรกรที่ชื่อมาร์กาเรต คีน กลับไม่ได้อยู่บนภาพเขียน สามีของมาร์กาเรตนำเสนอว่าเป็นผลงานของเขา มาร์กาเรตนิ่งเงียบด้วยความกลัวมาตลอด 20 ปี จนทั้งสองยุติชีวิตสมรส และมีการพิสูจน์ในศาลว่าใครเป็นจิตรกรตัวจริง
ดำเนินชีวิตในที่สว่าง
งานที่ได้รับมอบหมายทำให้ผมและเพื่อนต้องเดินทางไกลถึง 400 กิโลเมตรและเดินทางกลับบ้านตอนดึก ร่างกายและสายตาของผมที่สูงวัยทำให้การขับรถกลางคืนไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ผมก็เลือกที่จะขับเป็นผลัดแรก มือผมจับพวงมาลัยตาจับจ้องไปที่ถนนซึ่งมีไฟสลัว ผมพบว่าผมมองเห็นได้ชัดขึ้นเมื่อมีแสงไฟหน้าของรถที่ตามหลังมาช่วยส่องทางข้างหน้าให้ ผมรู้สึกโล่งใจมากเมื่อเพื่อนเปลี่ยนมาขับแทน ซึ่งเขาพบว่าผมได้เปิดไฟตัดหมอกแทนไฟหน้ามาตลอดทางที่ผมขับ
ค้นพบตัวตนแท้ของฉัน
ฉันเป็นใคร เป็นคำถามที่ตุ๊กตาสัตว์สีซีดถามตัวเองในหนังสือเด็กเรื่อง ไร้ค่า ของ มิก อิงค์เพน ตุ๊กตาที่ถูกทิ้งไว้ที่มุมห้องใต้หลังคาฝุ่นเขรอะ ได้ยินคนที่รับจ้างขนของย้ายบ้านเรียกมันว่า “ไร้ค่า” มันจึงเข้าใจว่านั่นคือชื่อของมัน
ความรักและสันติสุข
ฉันประหลาดใจเสมอที่สันติสุขซึ่งทรงพลังและเกินความเข้าใจ (ฟบ.4:7) เติมเต็มหัวใจของเราได้แม้ในเวลาที่เศร้าโศกที่สุด ฉันมีประสบการณ์ในพิธีไว้อาลัยของพ่อ ขณะที่คนคุ้นเคยพากันมาแสดงความเสียใจกับฉัน ฉันได้พบเพื่อนสมัยมัธยมปลาย เขาไม่ได้พูดอะไรแต่กอดฉันไว้นาน ความเห็นอกเห็นใจที่เขาแสดงออกทำให้ฉันเริ่มสัมผัสได้ถึงสันติสุขท่ามกลางความเศร้าโศก ในวันนั้นเป็นการย้ำเตือนที่ทรงพลังว่าฉันไม่ได้อยู่คนเดียวอย่างที่ฉันคิด
การดีที่ได้ทรงดำริไว้
เมื่อคนแปลกหน้าร่างใหญ่เข้ามาหาผมและภรรยาที่ถนนในต่างประเทศเราถอยหนีด้วยความกลัว เป็นวันหยุดที่เลวร้าย เราถูกตะคอก หลอกและข่มขู่หลายครั้ง เราจะถูกขู่กรรโชกอีกไหม แต่เรากลับต้องประหลาดใจเพราะชายคนนั้นแค่ต้องการพาเราไปชมทิวทัศน์ที่ดีที่สุดในเมืองของเขา แล้วเขาก็ให้ช็อคโกแลตแท่งหนึ่ง ยิ้มให้เราและจากไป การแสดงออกเพียงเล็กน้อยทำให้วันของเราสดใสและช่วยไม่ให้เรารู้สึกแย่กับการเดินทางครั้งนี้ เรารู้สึกซาบซึ้งทั้งกับชายคนนั้นและพระเจ้าที่หนุนน้ำใจเรา
รักเปลี่ยนแปลงเรา
ก่อนที่จะได้พบพระเยซู ฉันเจ็บปวดใจอย่างมากจนหลีกเลี่ยงความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดเพราะกลัวเจ็บปวดมากขึ้น ฉันสนิทกับแม่ที่สุดจนแต่งงานกับอลัน เจ็ดปีต่อมาตอนเราใกล้จะหย่ากัน ฉันพาเซเวียร์ลูกวัยอนุบาลไปโบสถ์ โดยฉันนั่งใกล้ประตูทางออกไม่กล้าไว้ใจ แต่ก็ต้องการความช่วยเหลือ
ย้ายใจ
ข้อมูลสำมะโนประชากรของอเมริการะบุว่า ตลอดช่วงชีวิต ชาวอเมริกันย้ายที่อยู่โดยเฉลี่ย 11-12 ครั้ง ในปีที่ผ่านมามีประชากร 28 ล้านคนที่เก็บของ ย้าย และจัดของที่บ้านหลังใหม่
ทั้งหมดที่ฉันเห็น
วันหนึ่งในฤดูหนาว คริสตายืนอยู่ท่ามกลางความหนาวเหน็บ เธอมองไปที่ประภาคารงดงามซึ่งปกคลุมด้วยหิมะริมทะเลสาบ เมื่อเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป แว่นตาก็เป็นฝ้า เธอมองไม่เห็นอะไรเลย แต่ก็ตัดสินใจเล็งกล้องไปที่ประภาคารและถ่ายภาพ 3 ภาพในมุมที่ต่างกัน เมื่อมาดูภาพในภายหลัง เธอก็พบว่ากล้องตั้งเป็น “เซลฟี่” เธอหัวเราะและพูดว่า “ฉันเล็งมาที่ตัวเอง ตัวเองและตัวเองทั้งหมด ที่ฉันเห็นคือตัวเอง” ภาพของคริสตาทำให้ฉันคิดถึงความผิดพลาดทำนองนี้ เราอาจสนใจแต่ตัวเองจนไม่ได้มองไปที่ภาพใหญ่ของแผนการของพระเจ้าที่มีขนาดใหญ่กว่า
หูมีไว้ฟัง
ไดแอน ครูเกอร์ นักแสดงหญิงได้รับบทบาทที่จะทำให้เธอมีชื่อเสียง แต่เธอจะต้องแสดงเป็นภรรยาและแม่ยังสาวซึ่งสูญเสียสามีและลูก และในชีวิตเธอก็ไม่เคยสูญเสียเช่นนั้น เธอไม่รู้ว่าจะแสดงได้สมจริงหรือไม่ แต่ก็ตอบตกลง และเพื่อเป็นการเตรียมตัว เธอได้เข้าร่วมกลุ่มพบปะของคนที่ต้องเดินผ่านหุบเขาแห่งความเศร้าโศก
